Het buitenwerk en de omgang met de jongens, dat is mooi!

Johan de Boer was 16 jaar toen hij in 1970 solliciteerde als leerling-tuinman op woonzorgpark de Hartenberg in Wekerom. Nu, 50 jaar later, werkt Johan er nog steeds, als technisch specialist. Met veel plezier houdt hij zich bezig met terreinbeheer, bosonderhoud, onderhoud groen, bestratingen en hekwerken. Wat hem bindt aan ’s Heeren Loo? “Het buitenwerk en de omgang met de cliënten.”

“Mijn vader zag destijds de advertentie en tipte me omdat ik van tuinieren hield”, vertelt Johan. “Dus solliciteerde ik. Voor 248 gulden (€ 122) per maand kon ik beginnen.” Door 4 jaar werken en leren te combineren, haalde hij zijn diploma vakbekwaam hovenier. Hij was niet bekend met mensen met een verstandelijke beperking, maar vond het direct leuk: “De openheid en spontaniteit sprak me aan. Ze nemen geen blad voor de mond en dat vind ik mooi. Ook de manier waarop ze zichzelf zijn. Zo was er een cliënt die met een autootje in zijn hand de hele dag op zijn skelter over het terrein reed. Hij genoot gewoon van waar hij mee bezig was.”

Hij is dan ook positief over de ontwikkelingen in de zorg: “Met de komst van psychologen en pedagogen werd er veel meer gekeken naar wat de cliënten nodig hadden. Eerst bouwden we kooien van gaas waar een cliënt de hele dag in verbleef. Of moesten ze soms in de isoleercel wanneer hun gedrag niet te hanteren was. Gelukkig is dat allemaal veranderd. Ook dat cliënten steeds meer meewerken, bijvoorbeeld in het Theehuis, afval ophalen of werken op het distributiecentrum op het terrein, vind ik een mooie ontwikkeling. Zo kunnen cliënten meewerken en zich nuttig voelen.”

Hoewel Johan niet direct met cliënten werkt, komt zijn werk wel ten goede aan de cliënt: “Voor cliënten is het prettig als hun omgeving aantrekkelijk en veilig. Zoals nu met de nieuwbouw overleggen we met de begeleiding hoe we de tuinen rond de woningen aanleggen: of en welke speeltoestellen erin moeten, waar we qua veiligheid op moeten letten en hoe we ervoor kunnen zorgen dat de konijnen de boel niet opeten zonder overal gaas te plaatsen. Zo help ik cliënten op mijn manier.” Een andere manier waarop hij van meerwaarde was voor de cliënten, was het combo van medewerkers en cliënten. Hij speelde er accordeon: “Het was leuk om samen muziek te maken. Iedereen deed mee op zijn niveau en we hadden plezier.”

In 50 jaar heeft Johan meer zien veranderen: “Toen ik begon deden we al het uitvoerende werk zelf. Nu wordt dat uitbesteed en houd ik me veel meer bezig met de planning en controle.” Goede herinneringen heeft hij aan het herstellen van de ondergrondse verwarmingsbuizen: “’s Winters begaven de verwarmingsbuizen tussen het centrale ketelhuis en de gebouwen het regelmatig. We groeven dan zelf gleuven met een ploegje mannen om de buizen te vervangen. Na afloop zorgde de kok dan voor een drankje en kroketten voor alle helpers. Dat waren mooie tijden. Het is nu zakelijker geworden, het is een ander tijdperk.”

Natuurlijk ziet Johan ook verbeteringen binnen zijn vak, met name op het gebied van veiligheid en milieu: “Nu voeren we het afval gescheiden af, vroeger gooiden we alles in een kuil op het terrein en verbrandden het elke vrijdag. Dat zomers dan ook het bos vlam kon vatten, daar stonden we niet bij stil.”

Dit jaar gaat Johan met pensioen. Wat hij dan gaat doen weet hij nog niet precies: “Ik zal me niet vervelen. Misschien ga ik wel als vrijwilliger met cliënten in de huifkar rijden. Ik vind het leuk om contact te houden.”