“Het directe contact vind ik nog steeds het allermooiste.” Frans Aartsen, persoonlijk begeleider op het Recycle Atelier in Ermelo, is 40 jaar in dienst bij ’s Heeren Loo en geniet nog iedere dag van zijn werk. “Als ze binnenkomen ’s ochtends een boks of een knuffel. En soms zit ik om me heen te kijken: iedereen doet zijn ding, er is rust, er is communicatie met elkaar.”
“Toen ik uit militaire dienst kwam, wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik wilde. Bij het Bosbad in Ermelo vond ik een tijdelijke baan, ik was ook begonnen met een opleiding in recreatie en sport. En daarnaast bezorgde ik taart voor een bakker. Daar had ik een collega die vertelde dat ze Z-verpleegkunde ging doen bij ’s Heeren Loo en dat ze ook nog broeders zochten. Ik ben naar een oriëntatiedag geweest. Aan het eind van de dag kon je een sollicitatieformulier invullen. En twee weken later kon ik als verpleeghulp beginnen in paviljoen Ploeg.
Ik werd ’s ochtends opgehaald door mijn manager voor een inwerkdienst. Mijn eerste kennismaking was een mevrouw die binnenliep, op schoot kwam zitten en me allerlei vragen begon te stellen. Want ik was nieuw natuurlijk. Ik vond het werk meteen al leuk. Deze mensen hebben al vrij snel mijn hart gestolen.
De eerste jaren waren een combinatie van werken en leren. Je werkte dan 6 weken en dan een week cursus. Ik draaide ook al snel nachtdiensten tijdens de opleiding, dan stond je alleen op 30 tot 40 mensen. Je kon wel hulp inroepen, want de paviljoens waren door gangen met elkaar verbonden. Je werkte toen 7 nachten achter elkaar, dat was normaal. Of 10 dagen achter elkaar. En daarna 4 dagen vrij.
Meer individuele aandacht
Het onregelmatige werken vond ik wel lastig, want ik was ook aan de slag als korfbaltrainer. Dus toen er in de wekelijkse nieuwsbrief de Fabeltjeskrant een vacature stond voor een medewerker ‘buitenploeg’, heb ik gereageerd. Het was de voorloper van het Milieupark en zat op de plek waar nu kunstenaar John Spek op het park zit. We draaiden daar met z’n tweeën een groep van 30 tot 35 mannen die voor andere dagbesteding te moeilijk, te druk, te fysiek waren.
Er waren twee grote karren die zij met z’n allen vooruit trokken, waarmee het afval op het park werd opgehaald. Dat hebben we vrij snel veranderd. Er kwamen kleinere karren, waardoor cliënten meer zelfstandig konden werken. En verbeteringen in medicatie en de manier van begeleiden hebben in de loop van de tijd ook gezorgd voor een menswaardiger manier van werken. In het begin voelde je bij velen de afstand, ook door hun verleden. Dan schrokken ze van een arm om zich heen. Maar we hebben volgehouden, er kwam begeleiding bij, waardoor we meer individuele aandacht konden geven.
Recycle Atelier
Het Milieupark verhuisde naar de huidige locatie aan de Molenkamp en in 2014 wonnen zij een interne duurzaamheidsprijs. “Daarmee kregen we de mogelijkheid om het Recycle Atelier op te zetten. Het idee ontstond door een cliënt waarmee we werkten, ‘koper-Karel’. Hij demonteerde allerlei apparaten om daar koper uit te halen. We zagen dat meer cliënten dat leuk zouden vinden om te doen. En we kunnen zo ook goed afvalstromen scheiden. Op dit moment werken er 17 cliënten bij ons werken en zijn we met 4 collega’s. Het verder uitbreiden van het Recycle Atelier is al langere tijd een droom van Frans. “Dat blijkt lastig om te realiseren. Ik blijf me daar wel hard voor maken. Het is zinvol werk waar veel interesse voor is bij cliënten. Een plek waar ze zich echt kunnen ontwikkelen.”
Zelf maakte hij ook ‘uitstapjes’ voor zijn eigen ontwikkeling. “Ik heb tijdelijk een leidinggevende waargenomen, geholpen bij de werving voor een nieuwe locatie in Lelystad, gastlessen gegeven, ambassadeur geweest voor ’s Heeren Loo, geholpen met het beschrijven van kwaliteitsprocedures. Maar het blijft toch het mooist om te werken met de cliënten.”
Balans werk en privé
Daarbij is de balans tussen werk en privé belangrijk. Dat werd Frans extra duidelijk door het onverwacht wegvallen van collega’s. Een collega overleed, een andere collega raakte door een ongeluk blijvend invalide. “Hij heeft elke dag pijn, maar komt hier nog regelmatig even langs. Dat doet me wat, al zijn er ook leuke, jonge collega’s bijgekomen. Ik ga zelf langzaam afbouwen, nu van 36 naar 32 uur in de week. Maar ik ben echt heel dankbaar. Ik kan hier werken omdat zíj er zijn, onze cliëntmedewerkers. Ze waren er allemaal bij tijdens mijn jubileumreceptie.” De boodschap die Frans dan ook graag aan anderen meegeeft: “Probeer mensen mee te laten doen zoals ze zijn. We hebben allemaal onze ‘handicap’. Doe samen gewoon de dingen, behandel iedereen als normaal.” - Frans Aartsen
