Na een bijzondere reis naar onder andere Nepal en India, waar Femke en Tom werkten in een kindertehuis en met kinderen met een handicap, wilden ze samen nog meer doen. Tom werkte toen al op een woongroep met volwassenen met een verstandelijke beperking, Femke werkte al jaren op een dagbehandeling voor kinderen en jongeren met een lichte verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Ze ontmoetten een stel dat werkte als pleegouders en schreven zich in bij pleegzorg. Femke: “Eerst dachten we dat het niets voor ons was, je neemt je werk echt in huis. Maar het past bij ons om eerst te ervaren voordat er een plan komt.”
Het begon met het ondersteunen van andere gezinshuizen. “In de vakanties en weekenden kwamen kinderen bij ons logeren. Op een gegeven moment gingen we met acht kinderen op vakantie. Dit vonden we fantastisch, samen met de kinderen een mooie vakantie maken.” Na verloop van tijd kwam er een meisje bij Femke en Tom in huis wonen. ”We gingen op huizenmissie, want kinderen in huis opnemen betekent iets anders dan logeren. Met logeren hebben ze alleen een bed nodig. Wij hadden voor iedereen een bedstee en slaapvide. Maar als kinderen bij je komen wonen, hebben ze natuurlijk allemaal een grotere slaapkamer nodig.” Een paar jaar later is het gezinshuis van Femke en Tom flink uitgebreid. Ze zorgen op dit moment voor vier kinderen. Daarnaast komen nog steeds dezelfde kinderen logeren van de andere gezinshuizen.
“Zelf had ik niet meer zo de motivatie om voor een groep te staan. Ik wilde het kleinschalig doen, een echte relatie met een kind opbouwen. En kunnen bieden wat een kind echt nodig heeft. Sommige kinderen die bij ons over de vloer komen hebben hechtingsproblemen en dat is niet makkelijk. Als gezinshuis werk je samen met collega’s bij ’s Heeren Loo. Daar ben ik heel blij mee. Er is altijd iemand die met ons mee kan denken. Soms is het ook moeilijk. Normaal ga je na je werk naar huis. Maar als je werk thuis is, heb je nooit pauze. Het is balanceren tussen de kinderen, samen en jezelf. Je laat dit werk nooit los. Het gezinshuis zie ik echt als mijn leven. Ik zit hier met hart en ziel in. Om zelf te kunnen ontspannen hebben Tom en ik een keer per 2 maanden een weekend vrij. Dan komt iemand in ons huis om voor de kinderen te zorgen.”
Mindfulness
“Het feit dat deze kinderen niet thuis wonen is onnatuurlijk. Ze hebben daardoor veel stress meegemaakt. We besteden bij ons thuis daarom veel tijd aan goede zelfzorg. Zo geven we elkaar en onszelf voor het avondeten soms een compliment of staan we even ergens bewust bij stil. We geven bewuste dinsdagen (combinatie van yoga, meditaties en bewustzijn spelletjes) in een yurt, een grote ronde tent, in onze tuin. Ook aan andere kinderen uit het dorp. Tom heeft een yogaopleiding in India gedaan en ik een mindfulness kindertrainer opleiding. Dat is begonnen tijdens onze reizen in Azië. Ik hoop dat de kinderen leren, dat als ze heel druk zijn in hun hoofd ze ook aandacht kunnen geven aan hun gevoel en lijf. Je eigen lichaam voelen is gewoon heel belangrijk, ook om straks als je groot bent goed je grenzen aan te kunnen geven. Mij helpt meditaties en andere mindfulnessactiviteiten heel erg. Maar wat voor mij helpt, helpt niet per se voor een ander. Daarom vraag ik regelmatig aan de kinderen wat hen helpt om rustig te worden. Misschien een rondje rennen? Dat probeer ik samen met hen te ontdekken.”
Onze aarde
“We hebben een heel groot hart voor hoe we omgaan met onze aarde. Zo eten we biologisch, we zijn aangesloten bij een biologische moestuin waar we iedere week groentes ophalen. We kopen grote bulken rijst in plaats van kleine pakjes. En we kopen zeepblokken in plaats van flessen, zodat we minder plastic afval hebben. Iedereen in huis mag dan zijn eigen geur uitkiezen.
Tom en ik eten geen vlees en weinig tot geen dierlijke producten. Voor de kinderen haal ik wel af en toe vlees. Ik vind het belangrijk dat zij een eigen mening hierover gaan vormen en dat ze zelf ervaren of ze wel of geen vlees willen eten. We geven veel om dieren. We hebben kippen van redeenlegkip.nl, konijnen die door de dierenambulance zijn gevonden en geiten die ex-proefdieren waren. De kinderen zijn echt heel lief voor de dieren en leren zo met respect omgaan met ander leven.”
Zichzelf zijn
“Wat ik hoop is dat we de kinderen steviger de wereld inbrengen. Het zijn kleine stapjes die ze maken, maar we zien hun ontwikkeling. Eén van de kinderen vond het in het begin bijvoorbeeld lastig om over emoties te praten. Nu durft hij je wel in vertrouwen te nemen. Dat vind ik bijzonder.
Als de kinderen zich vrij voelen, dan ben ik trots. Ik wil ze graag meegeven dat ze zichzelf mogen zijn. Dat niemand over je grens mag gaan en dat je altijd nee mag zeggen. Onze kernwaarde is dat het niet uitmaakt wanneer je iets verkeerd doet. Als je het maar kan oplossen, dan komt het wel goed.
Dit werk zie ik echt als mijn leven. Vooral op momenten dat we gaan kamperen met z’n allen is het één groot feest. Dan denk ik niet: wat ben ik hard aan het werk. Dan denk ik vooral, ik heb gewoon de beste baan ter wereld.”
