Ruim 9 maanden is Richard nu vrijwilliger voor Hung. Hung woont op woonzorgpark Noorderhaven in Julianadorp. Eens per maand gaan ze samen op stap. Richard: “Het mooie van Hung is dat hij me een laat onthaasten en me leert de tijd te nemen.”
Richard: “Een kennis van de voetbal in het dorp werkt bij ’s Heeren Loo en plaatste op Facebook een advertentie voor een vrijwilliger voor Hung. Dat was een hele eerlijke advertentie over wie Hung is, dat hij duidelijkheid nodig heeft en dat hij niet altijd de makkelijkste is. Maar ook dat hij het leuk vindt om met een maatje iets te ondernemen en dat hij humor heeft. Ik sloeg daar wel op aan, het bleef door mijn hoofd zingen. Dus heb ik contact opgenomen om uit te vinden of het iets voor me zou zijn. Want ik had naast mijn eigen koffiebedrijfje, de vrijwillige brandweer in Julianadorp en mijn werk bij de brandweer in Den Helder nog wel wat tijd over.
Als oud defensiemedewerker is structuur en tijd belangrijk. Bij de eerste kennismaking merkte ik al dat ik dat over boord moest gooien. Ik dacht een half uurtje te gaan kennismaken, maar het werden er uiteindelijk 2 uur. Je moet goed luisteren om hem te verstaan, zeker als hij moe is. Dat frustreert hem soms. Maar als hij in zijn nopjes is, dan praat hij ook goed. Hij vertelde meteen wat hij leuk zou vinden om te doen en wat hij nodig heeft. Zo kreeg ik snel door dat hij graag dingen naar zijn hand zet. Zelf heb ik de ruimte genomen om over mezelf en mijn gezin te vertellen.
Anderen ontmoeten
Eens per maand ga ik op stap met Hung. Dat vindt hij genoeg. We doen van alles, waarbij ik het belangrijk vind dat hij ook anderen ontmoet en we niet in zijn kamer gaan zitten gamen. Natuurlijk bepalen we samen wat we doen. Daarbij moeten we ook rekening houden met dat Hung snel moe is. Zo miste hij bij een lange film een half uur omdat hij lag te slapen. Ik zakte trouwens ook even weg. Daar maakten we na afloop grapjes over.
Het liefst komt hij bij mij thuis in ons gezin. Het gaat ook leuk tussen hem en de kinderen. Zo wilde hij graag ‘Holland zingt Hazes’ zien op Videoland. We zongen samen een beetje mee, terwijl hij in zijn rolstoel tussen ons 4-en in zat. Dat vond hij prachtig!
We doen ook andere dingen, zoals een wandelingetje maken en een loempia kopen. Dan kan hij daar ook Vietnamees praten. Hij gaat heel graag naar de film. Hij laat veel hints vallen naar welke film hij graag wil, zoals ‘die film is uit en die is heel leuk, ja hij is echt heel leuk’. Ik neem hem ook wel eens mee naar de voetbal van de kinderen. Na het scoren zei ik tegen hem: ‘kom we gaan juichen’. Vervolgens ging hij spontaan ‘Nederland oh Nederland’ te zingen. Iedereen had er lol om.
Het gaat zoals het gaat
Inmiddels heb ik geleerd dat het gaat zoals het gaat. Dat is mooi, want terwijl ik structuur bied, leert Hung mij onthaasten en rustig de tijd te nemen. We hebben er dus beiden iets aan. Toen ik hem laatst om 15.15 uur kwam ophalen voor de film, was hij nog druk aan het gamen. Hung zegt dan: ‘Dan komen we toch wat later, wat maakt dat uit.’ En daar heeft hij gelijk in, hoe boeiend zijn die voorfilmpjes.
Hung maakt graag contact met anderen. Hij is een charmeur, is direct, geeft complimentjes en geeft graag koekjes en snoepjes weg, die ik dan overigens moet betalen. Zo zoekt hij contact. Zijn flair blijkt ook uit een voorbeeld bij de voetbalvereniging. Hij zei tegen mij: ‘Ik regel wel een tosti, die hoef ik toch niet te betalen.’ Vervolgens vraagt hij of ze ook tosti’s hebben en die krijgt hij dan gewoon. Ik vind het grappig om te zien hoe dat hij zonder enige gêne doet. Dat is geen acteren, het is wie hij is.
Een andere leuke eigenschap is dat hij heel scherp kan zijn. Ik had stroopwafels gekocht bij het koffiezaakje op Noorderhaven, maar had geen geld bij me. Ik mocht de volgende dag betalen, want ze kennen me. Maar dat ben ik vergeten. Hung heeft het toen de dag erna voorgeschoten, omdat hij erop werd aangesproken. Vervolgens heb ik maanden moeten horen: ‘Weet je nog, die 2 euro heb jij mij laten betalen?’
(tekst gaat verder onder de foto)
Vertrouwen
Hungs vertrouwen in mij is gegroeid. Voorheen sloot hij onze activiteit af met ‘ik zie je wel weer’ of ‘misschien tot ziens’. Dat komt doordat eerder vrijwilligers zijn afgehaakt. Zij vonden het lastig om met Hungs dwingende kant om te gaan, je moet hem echt begrenzen. Ook is hij soms wat sikkeneurig. Ondanks dat hebben we het meestal echt leuk en het contact wordt steeds beter. Laatst nam hij voor het eerst afscheid met: ‘Het was leuk en tot de volgende keer’. Ik vind het mooi om te zien dat we vertrouwen hebben opgebouwd.
Het vrijwilligerswerk met Hung houdt me ook een spiegel voor. Ik heb ervaren hoe slecht toegankelijk de wereld is als je in een rolstoel zit. Of dat als we een biertje gaan doen, mensen aan mij vragen of dat mag. Alsof Hung dat niet zelf mag beslissen. Daar zijn mijn ogen echt voor geopend. Net als dat mensen schrikken als Hung hard praat. Dat ga ik dan niet sussen of uitleggen. Want Hung mag zijn zoals hij is. Daar zou de maatschappij meer voor open moeten staan.”
Iets extra's voor iemand betekenen?
Vrijwilligers hebben een heel belangrijke rol in het netwerk van onze cliënten, soms zijn ze de enige die een cliënt ziet buiten onze medewerkers en zorgverleners. Veelal doen ze iets extra's, zoals wandelen, fietsen, een spelletje of gewoon er zijn. Wil jij net als Feiko iets extra’s betekenen in het leven van mensen met een verstandelijke beperking?
