Een oproep in de Noordwijkse krant zorgde er eind jaren ‘80 voor dat Corry Vink (79) zich, samen met een vriendin, aanmeldde als vrijwilliger bij 's Heeren Loo. Ze werden samen vrijwilliger voor twee mannen met een ernstige verstandelijke beperking. Inmiddels is één van de mannen overleden en stopte Corry's vriendin met het vrijwilligerswerk. Corry ging door en is al 35 jaar vrijwilliger van Herman.
Iedere drie weken haalt Corry, nu samen met haar man, Herman op. Herman woont op woonzorgpark Willem van den Bergh in Noordwijk. Corry: “Ik merk dat Herman het altijd naar zijn zin heeft als we iets met hem ondernemen. Vroeger gingen we met hem op pad, vaak namen we hem mee in de auto. Naar de Kaag, het strand van Katwijk of IJmuiden of met het treintje in Valkenburg. Tegenwoordig zijn middagen bij ons thuis ook prima voor hem. Praten kan Herman niet, dus hij kan het niet zelf vertellen wat hij het liefste doet. We moeten het echt van zijn non-verbale gedrag hebben.
Wat maakt hem dan zo blij? Het zijn de kleine dingen, koffiedrinken bij mij thuis, altijd met iets lekkers erbij. Hij blijft de hele middag. Herman houdt echt van eten, dus hij kijkt regelmatig in de pan, wat de pot schaft. Na het bidden weet hij dat hij van tafel mag. In het begin van de avond brengen we hem weer terug. Van de begeleiders op de woning horen we dat hij er blij van wordt.
(tekst gaat verder onder de foto)
Tikken tegen een kopje
We houden vast aan rituelen. Herman drinkt altijd twee kopjes koffie. En komt dat tweede kopje te traag, dan tikt hij tegen zijn lege kopje. Bij mooi weer zit Herman het liefst in de tuin. Bij slecht weer kijkt hij tv. De eerste jaren vond hij wandelen erg leuk. Door een val loopt hij minder goed en is wandelen niet meer zijn favoriete bezigheid.
Omdat we al zo lang in elkaars leven zijn heb ik Herman zich zien ontwikkelen van volwassen man naar ouder wordende man. Hij heeft soms echt wel zijn nukken, zoals ieder ander. Op bepaalde momenten kan hij me nog wel eens verrassen. Zo zaten we een keer op een avond op het strand en daar liep Herman. Die we een uur daarvoor thuis hadden gebracht na een gezellige bezoekmiddag. Was hij er thuis vandoor gegaan.
Mijn vrijwilligerswerk heb ik altijd op intuïtie gedaan. Toen ik begon had ik geen idee hoe ik met mensen met een beperking om moest gaan. Er was ook geen familie in beeld met wie ik daarover kon praten. En hij kan het me zelf niet vertellen. Wat mij voldoening geeft is dat de bezoekjes bijdragen aan Hermans welzijn, dat hij het naar zijn zin heeft. Dat maakt dat ik het zo lang al doe en het blijf doen, zolang ik kan!”
