"Ik zette alles op alles om Arie uit zijn sociaal isolement te halen"

Arie, die zelfstandig woont in een appartement in Katwijk, kreeg hulpverlening vanuit de psychiatrie. Maar zonder duidelijk programma en dat hielp hem niet verder. Uit wanhoop belde zijn zus daarom zorginstellingen bij hem in de regio. Ze had het idee hij heeft veel meer nodig had. Hester kreeg haar aan de telefoon. In eerste instantie zei ik tegen haar: ‘Als je een klacht hebt dan moet je daarmee naar de instelling waar hij nu onder behandeling is. En als je vindt dat hij meer nodig heeft, dan moet je dat daar vragen.’ Ze probeerde het, maar kwam vervolgens toch terug bij Hester. “We kwamen beide tot de conclusie dat het anders moest en zeiden tegen elkaar: eigenlijk moet Arie gewoon het huis uit en dagbesteding krijgen.”

Geen indicatie VG 

Hester: “Ik heb toen contact gezocht met de manager van de dagbestedingslocaties van ’s Heeren Loo Noordwijk om te vragen of er mogelijkheden waren. Het was in die tijd niet gebruikelijk, maar toch hebben we Arie uitgenodigd. Ik vond dat wel een beetje spannend, want ik wou zijn zus nog niet al te veel hoop geven. Arie had nog steeds geen indicatie dus dit ging echt een beetje op ons eigen initiatief. We wisten nog helemaal niet welke kant het op zou gaan.”

Zo gezegd zo gedaan. “Arie kwam langs en ja, toen was ik meteen om”, lacht Hester. “Als je iemand dan zo ziet, dan vind ik het heel lastig om diegene weer los te laten. Ik dacht meteen: ik ga alles op alles zetten om te kijken wat ik voor deze man kan doen. We vroegen hem: wat zou je willen en wat kunnen we voor je betekenen? Vervolgens hebben we met hem een bezoek gebracht aan de tuin, een van onze dagbestedingen. Dit bleek een schot in de roos.” 

Aan de slag in de tuin 

Toen kwam de uitdaging: het regelen van een indicatie. Want zonder indicatie heb je geen recht op financiering. Hester: “Dat is echt wel een ding. Uiteindelijk heb ik gewoon contact opgenomen met de gemeente en gezegd: wij willen iets voor deze man betekenen en we denken dat we het kunnen en dat hij past bij onze cliëntenpopulatie.” Dat werkt, want Arie mag nu zes dagdelen per week aan de slag in de tuin."

Samen eten 

Maar daar bleef het niet bij. Hester regelde niet alleen een werkplek voor Arie, maar ook nieuwe sociale contacten. “’s Avonds at Arie altijd in z’n eentje. Dat stimuleert niet om iedere dag iets gezonds op tafel te zetten. Daarom mag Arie nu ook 1 à 2 keer in de week mee eten op een bestaande woongroep van ’s Heeren Loo. Een financiering hiervoor krijgen we niet van de gemeente. Dus het gaat op vrijwillige basis. We kunnen niet tegen hem zeggen je mag een dagdeel minder komen, want de gemeente wil het niet betalen. Wij zien dat het hem goed doet. Dan maar zo. Daarmee hopen we de gemeente uiteindelijk te kunnen overtuigen dat we het belangrijk vinden dat de burgers van Katwijk gelukkig zijn.” 

Nieuwe woning voor psychische problematiek 

Hester is nog altijd blij dat ze zich voor Arie heeft ingezet, ook al paste hij op dat moment niet bij de werkwijze van ’s Heeren Loo. “Het proces was op dat moment heel spannend. Het was zo nieuw. Ik dacht is dit iets wat past bij ’s Heeren Loo of moet ik direct al zeggen we gaan dit niet doen? Maar doordat hij echt tussen wal en schip viel, vond ik dat we het gewoon moesten doen.” En maar goed ook, want hierna zijn nog veel meer cliënten gekomen zoals Arie. Hester vertelt trots: “We zijn in Noordwijk zelfs een woning gestart voor mensen met psychische problematiek. Die bij de GGZ uitbehandeld waren, maar het toch niet redden in de maatschappij. We hebben nu contracten met verschillende gemeenten en de contacten met de GGZ zijn enorm aangehaald. Veel meer dan in die tijd dat Arie kwam. Het is nu echt onderdeel van ’s Heeren Loo.” Af en toe hebben Arie en Hester nog contact. “Soms loop ik tijdens de lunch wel een langs de tuin en zie ik Arie Afrikaantjes poten in de kas. Helemaal zelfstandig. Als ik zie dat het na al die jaren nog steeds zo goed gaat met hem, ja dan maakt dat me echt trots.”