Claudia Liefting startte in 2001 als groepsbegeleider op een woning in Julianadorp, verruilde dat voor een staffunctie, maar keerde na de coronatijd weer terug naar haar oude liefde: mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) ondersteunen bij hun ontwikkeling.
“Na mijn opleiding Mdgo-vz ben ik in 2000 de inservice-opleiding verpleegkunde gaan doen in het Gemini ziekenhuis in Den Helder. Bij een uitwisseling voor 3 maanden met Noorderhaven kwam ik als stagiaire op een groep met cliënten met een matige verstandelijke beperking. Ik vond daar de sfeer en omgang zoveel fijner dan in het Gemini, dat ik mijn opleiding toen heb afgemaakt op woonzorgpark Noorderhaven.
Steeds individueel kijken wat een cliënt nodig heeft
Als leerling werkte ik met cliënten met een lager niveau. Daar lag mijn hart niet echt, die lag bij mensen met een licht verstandelijke beperking. Na mijn diplomering kreeg ik een baan ik in het Fasehuis, een trainingswoning voor mensen met een LVB in Julianadorp. Mooier kon het niet! Ik had het er super naar mijn zin; steeds kijken naar wat een cliënt nodig heeft, wat wel lukt en wat niet. En kijken hoe ik daarbij kan helpen. De één wil leren koken en de ander wil zelfstandig reizen met de bus. Bij de een focus je op ontwikkeling en bij de ander help je hem stabiel te houden. Daar haal ik mijn energie uit; er samen met de cliënt voor zorgen dat dingen lukken.
Trainen en beleid implementeren
Ondertussen had ik een gezin met 2 kinderen. Het onregelmatige werken maakte het lastig om alle ballen hoog te houden, ook omdat mijn man lange dagen werkte. Regelmatiger werk was welkom. Dus solliciteerde ik naar de Topklas, zodat ik ook andere taken kreeg. Uit het assessment bleek dat ik niet in de wieg gelegd was voor manager. Dat vond ik niet erg, want dat wilde ik helemaal niet. Mijn vaardigheden lagen op beleid en het geven van trainingen.
Naast mijn werk op het Fasehuis, heb ik toen medewerkers getraind in het nieuwe elektronische cliëntendossier (ECD). Ik vond het echt superleuk om mijn kennis over te dragen. Dus wilde ik meer die richting op. Na een proefperiode in een staffunctie kon ik blijven. Ondanks dat ik geen hbo-opleiding had. Ik trainde medewerkers in nieuwe digitale systemen en implementeerde landelijk beleid door daarover met afgevaardigden van woningen in gesprek te gaan. Daar haalden we ook weer vragen op of info uit de praktijk over wat niet lekker liep. Die verschillende contacten vond ik erg leuk. Ook gaf het me voldoening dat ik locaties verder kon helpen. Dat werk heb ik 9 jaar gedaan.
Inmiddels werkte ik ook een paar uur per week als avond-weekendcoördinator. Dat doe ik nog steeds. Medewerkers bellen mij, als er buiten kantooruren iets is op de woning, zoals met vragen over gedrag, medicatie of de gezondheid van een cliënt. Ik moest toen wel weer mijn BIG-registratie behalen, want die was ik inmiddels kwijt. Na een landelijk examen had ik mijn registratie weer terug. Dat voelde fijn.
Terug naar het primair proces
In maart 2020 brak de coronapandemie uit. Ik heb toen bij de regiodirecteur aangegeven dat ik me nuttig wilde maken voor de locaties. Ik kreeg alle ruimte. Bij het opzetten van een corona-crisisunit kon ik mijn verpleegkundige ervaring goed gebruiken. Ook gaf ik adviezen over quarantaine en preventiemaatregelen. Na anderhalf jaar moest ik weer naar kantoor en dat voelde niet meer zoals daarvoor. Ik vond dat ik in het primaire proces meer van nut was. Mensen waren nog aan het overleven. Hoe kon ik verwachten dat mensen zich verdiepten in het beleid? In een gesprek daarover met de HR-adviseur en mijn manager opperden zij de mogelijkheid om weer terug te gaan naar wonen. Ik was verbaasd en blij dat die optie er was. Nu mijn kinderen zelfstandiger waren en mijn man een andere baan had, kon dat weer.
In februari 2022 bezocht ik een nieuwe locatie aan de Hector Treubstraat (de Treub) in Den Helder. Die werd nog verbouwd. Het idee was om een inwerkprogramma voor het startende team te gaan doen. Maar tijdens dat bezoek dacht ik: ‘Het zou toch fantastisch zijn als je hier mag werken en wonen’. Het voldeed precies aan mijn ideaalbeeld van ondersteuning aan mensen met LVB: 24-uurs zorg met ieder een eigen appartement. En met een steunpunt, waar de cliënten terecht kunnen voor een kopje koffie, mee-eten en met vragen. In juni ben ik gestart op de Treub om allerlei zaken te regelen.
Trots op hoe het gaat
Ik vind het fantastisch op de Treub! In september kwamen de eerste cliënten. We leren elkaar steeds beter kennen. Elke medewerker neemt zijn best practices mee. Ik ben trots op hoe het gaat: cliënten mogen zijn wie ze zijn, krijgen de zorg die ze nodig hebben en zijn tevreden. Verwanten zijn enthousiast.
De cliënten hebben veel vrijheid. Ze krijgen bijvoorbeeld weekgeld. Een cliënt gaf dat snel uit bij de Mc Donalds. Dan bespreken we met hem hoe dat een volgende keer anders kan. Ik vind het fantastisch dat hij daarna wel met een boterham in zijn broodtrommeltje naar zijn werk gaat. Soms nemen we iets over. Bijvoorbeeld toen een cliënt een aanmaning kreeg omdat ze haar abonnement van de sportschool niet had opgezegd. In overleg met haar heb ik gebeld en kreeg uitstel van betaling. Na nog een belletje ging er zelfs € 60 af. Dan vier je samen een feestje!
Ook kan ik nu weer allerlei trainingen doen: de leerlijn LVB of motiverende gespreksvoering. Trainingen waarvan ik in mijn vorige functie dacht, dat zou mooi zijn en nu mag ik ze doen. Dat vind ik super! In mijn loopbaan heb ik steeds nieuwe kansen gekregen, maar je moet niet wachten tot het naar je toekomt. Ga in gesprek, verdiep je in andere functies en zoek je weg op het intranet. De organisatie biedt veel kansen, maar je moet ze wel zelf pakken."
#wordenwijcollegas?
Bij 's Heeren Loo krijg je de ruimte om op jouw manier te werken. Samen zorgen we voor een goed leven en mooi werk voor mensen met een beperking. En het leuke is: geen dag is hetzelfde. Je maakt altijd wel iets mee. Je ontwikkelt je in je vak. Daar helpen we jou bij, met oog voor thuis.
