Als je van je passie je beroep kunt maken, ben je een gelukkig mens. Bewegingsagoog Nigel rijdt dagelijks vanuit zijn woonplaats in het Westland naar Noordwijk om samen met cliënten te bewegen en te sporten. Iedere vrijdag traint hij met Eric, een cliënt met autisme en niet aangeboren hersenletsel (NAH). Nigel: “Een van mijn opdrachten was om Eric een stuk weerbaarder te maken en hem te leren omgaan met onverwachte situaties. We hebben gekozen om judo daarvoor te gebruiken. Waar hij in het begin na elke worp even bij moest komen, kunnen we hem nu, zonder pardon op de grond gooien. En na elke worp, staat ie vrolijk weer op. Hij heeft er zichtbaar plezier in. Door judo is Eric meer mans geworden.”
“Eric en zijn vrouw krijgen thuis begeleiding door het team thuisondersteuning van ’s Heeren Loo. Eric revalideerde al bij de afdeling fysiotherapie toen hij krachttraining bij ons kwam doen om zichzelf te versterken. Toen merkten we dat wij een klik met elkaar hadden. Het team thuisondersteuning vroeg of we Eric nog op een andere manier konden trainen. Toen ben ik judolessen gaan geven aan Eric, dat is nu ruim twee jaar geleden. De manier hoe ik met Eric werk is dat we niet te veel over dingen praten. We zeggen bijvoorbeeld niet ‘Hier geef ik mijn grens aan’, maar we doen het, we tonen het. Ik werp hem juist wel eens wat harde op de grond, of ik geef hem een pijnprikkel. Dan wil ik zien dat hij zijn grens op een goede manier aangeeft zonder dat hij boos wordt. Judo is voor ons het praten. De beweging zetten we in om hem te trainen om sociaal vaardiger te worden. Dat doen we non-verbaal, zonder woorden maar met gebruik van de regels en discipline van judo.
Profijt in het dagelijks leven
De lessen die Eric bij judo leert, helpen hem in zijn dagelijkse leven. Eric is minder snel in de war. Ik merk dat als we heel veel techniek doen. In het verleden zou hij kunnen zeggen: ‘nu zit mijn hoofd vol’, zou hij willen stoppen en kostte het me moeite om hem weer zover te krijgen. Nu gaan we judoën en kan ik wat complexere worpen doen. Ook al snapt hij het nog niet altijd direct, hij geeft niet op. En blijft langer op de mat staan.
Zijn vrouw geeft aan dat hij stabieler geworden is. Dat vind ik heel mooi, dat zij dat herkent. Ik denk dat judo daaraan een grote bijdrage heeft geleverd. Zijn moeder zei ‘jouw geheugen wordt hierdoor getraind.’ Onlangs behaalde Eric zijn oranje band. Hij deed officieel examen. Dat examen heeft 40 minuten geduurd. Eigenlijk weet hij alles en hoef ik af en toe slechts een kleine hint te geven. Ook zijn hersenen worden door het judo goed getraind.
Niet opgeven
Toen we ruim twee jaar geleden begonnen met judo was Eric nog niet zo heel sterk. Hij was snel heel moe en gaf snel op. Zowel lichamelijk als mentaal. Met judo leer je ook door te gaan, juist als je het zwaar hebt. Als je pijn hebt is dat echt wat anders. Maar iets zwaar vinden, dat vraagt dat je gewoon even doorzet. Ik creëer zo’n situatie bewust, om hem te leren de koppeling naar thuis te maken. Daar heb je het ook wel eens zwaar. De boodschap is: ga niet bij de pakken neerzitten. Daar praten we niet heel uitgebreid over maar dat wil ik hem laten voelen.
Als trainer ben ik best wel trots op het resultaat. Ik zorg voor een veilige situatie. Want we hebben te maken met een jongen met autisme en NAH die niet op zijn hoofd mag vallen. Voor Eric is het echt een no-go om hard met zijn hoofd op de mat te vallen. Daar moet ik zorg voor dragen. Ik vind het fantastisch dat ik hem zover krijg dat hij ten eerste de sport heel leuk vindt en ten tweede dat we merken dat hij stabieler wordt in zijn dagelijks leven. Om daar onderdeel van te mogen vind ik echt bijzonder. En dit traject is echt succesvol.
Ik heb ervoor gekozen om in de gehandicaptenzorg te werken omdat ik met een hele mooie doelgroep kan werken, waar ik door middel van mijn passies, bewegen en judo, een bijdrage kan leven aan een mooi leven voor cliënten.”
