Ruim 32 jaar was Gerard Jongejan vrachtwagenchauffeur toen hij eind 2022 plotseling een epileptische aanval kreeg en hierdoor zijn groot rijbewijs verloor. Als vrijwilliger besprak hij dit met een begeleider van Enckerkamp 11, die hem voorstelde om de stap naar de gehandicaptenzorg te maken. Het balletje ging snel rollen. In februari 2023 begon hij als aspirant begeleider, om in september de opleiding te starten. Gerard vertelt hoe het is om als zij-instromer bij ’s Heeren Loo te komen werken.
Van vrachtwagenchauffeur naar begeleider
“Bij mijn laatste baas werkte ik zo’n 20 jaar. Dat zegt wat over hoe fijn ik het er had. Ik reed met name internationaal, wat betekent dat ik maandagochtend wegreed en vrijdagavond weer thuiskwam.”
“In december 2022 kreeg ik tijdens het werk een epileptische aanval. Ik stond met collega’s een broodje gehakt te eten toen ik ineens onwel werd. Zelf herinner ik me daar niets van, maar ik schijn nog te hebben gezegd dat ik me niet lekker voelde. Het was een ontspannen moment, zonder directe stress, maar achteraf bleek dat het één en ander op de achtergrond hierop van invloed was.”
“Mijn vrouw, met wie ik 27 jaar getrouwd ben en één zoon en vijf dochters heb, heeft namelijk acht jaar geleden een dubbel herseninfarct gehad. Hoewel ze zich redelijk goed kan redden, vul ik natuurlijk wel de gaten op waar het misgaat. Ze is erg chaotisch, dus ik probeer de structuur aan te brengen. De combinatie van slaaptekort, stress en een druk leven had zijn tol geëist.”
“Door de epileptische aanval raakte ik mijn groot rijbewijs kwijt. Hierdoor moest ik opnieuw nadenken over mijn toekomst. Zo’n 15 jaar geleden overwoog ik al eens om in de gehandicaptenzorg te gaan werken, maar met een jong gezin en alle verantwoordelijkheden die daarbij kwamen kijken, was dat toen geen optie. Inmiddels is de jongste 17 jaar en wonen de oudste twee op zichzelf. Samen met de veranderde arbeidsmarkt was het nu makkelijker om de sprong te wagen.”
Vrijwilligerswerk als opstap
“Mijn kennismaking met de gehandicaptenzorg begon als vrijwilliger van een bewoner van Enckerkamp 11. Meer dan twaalf jaar gingen we eens per twee weken samen fietsen, wandelen of computerspelletjes spelen. Toen ik mijn baan verloor, sprak ik hierover met een persoonlijk begeleider van de groep. Hij vroeg me of ik hier niet als zij-instromer wilde komen werken. Na een gesprek met de recruiter kon ik in februari aan de slag. Om verwarring bij de bewoners te voorkomen, stopte ik toen wel met mijn vrijwilligerswerk.”
Terug naar de schoolbanken
“Wat ik me toen niet realiseerde, was dat ik na 32 jaar weer naar school zou moeten. De organisatie bood gelukkig goede begeleiding, zoals een coach op afstand. Voordat de opleiding officieel begon, werkte ik een aantal maanden als aspirant begeleider op de groep en hielp de coach op afstand me al. In die tijd leerde ik bijvoorbeeld verslagen schrijven, iets wat ik nog nooit had gedaan. Daardoor stapte ik in september zelfverzekerd in de klas.”
“De klas waarin ik terechtkwam was divers, met leeftijden van 35 tot 54 jaar. Iedereen had zijn eigen verhaal en ervaring, wat zorgde voor bijzondere gesprekken en een fijne sfeer. Afgelopen oktober
haalde ik mijn diploma en meteen daarna begon ik met de opleiding op niveau 4. Mijn doel is om persoonlijk begeleider te worden. Ik geniet echt van school. Dat had ik nooit verwacht.”
Werk dat écht bij mij past
“Ik werk nu op een woning met tien cliënten, voornamelijk ouderen met een licht verstandelijke beperking. Het is een diverse groep met bewoners die niet alles begrijpen, maar met wie je goed kunt communiceren. Omdat het oudere bewoners zijn, komt er regelmatig iemand te overlijden. Daarvoor komen vaak jongere bewoners in de plaats, meestal met meer gedragsproblematiek. Zo’n verandering betekent dat je qua dynamiek weer opnieuw begint. Dat proces fascineert me: binnen drie maanden hebben we meestal weer een fijne flow te pakken.”
“Het werk draait om gesprekken voeren, veel uitleggen en nabijheid bieden. Geduld en begrip zijn hierin essentieel. Ik ben altijd al een zorgzaam type geweest. Het is geweldig om te zien hoe bewoners opbloeien. Hoewel er soms spanningen zijn, is de sfeer over het algemeen erg goed.”
“Dit werk geeft me de ruimte om mijn gezin, het mantelzorgen en mijn werk goed te combineren. Als chauffeur was ik 60-urige werkweken gewend. Met een contract van 30 uur, waarvan één dag per week naar school, voelt het alsof ik zeeën van tijd heb.”
“Na die ene epileptische aanval heb ik gelukkig nooit meer een aanval gehad, waardoor ik mijn autorijbewijs terug heb en binnenkort ook mijn groot rijbewijs kan terugvragen. Toch zou ik nooit meer volledig terugkeren als vrachtwagenchauffeur. Dit werk past zo goed bij wie ik ben en wat ik wil. Misschien doe ik nog eens een klusje voor mijn oude baas, maar mijn toekomst ligt in de zorg.”
Advies voor anderen
Herken jij je in Gerard zijn verhaal en ben je benieuwd of het werken in de gehandicaptenzorg ook iets voor jou is? Gerard raad je aan om het te onderzoeken: “Het is een prachtig vak, waarin je veel kunt betekenen voor anderen. Natuurlijk mopperen bewoners wel eens, maar dat heeft altijd een reden. De dankbaarheid en de fijne sfeer op de werkvloer maken het de moeite waard. Als je de kans krijgt om vooraf al ervaring op te doen en je voor te bereiden op de opleiding, grijp die kans dan. Het maakt de overstap zoveel makkelijker.”
“Met de kennis van nu had ik deze stap veel eerder willen zetten. De zorg past bij mij en bij een organisatie als ’s Heeren Loo zijn er altijd mogelijkheden die aansluiten bij jouw talenten en wensen.”