Twee generaties op het park

In het gezin Varkevisser werden drie kinderen geboren, waarvan Erik, de jongste ook echt in het woonhuis van de Boerderij is geboren. Vader en moeder Varkevisser waren beiden werkzaam op het woonzorgpark Willem van den Bergh, vader begon bij cliëntenvervoer en daarna maakte hij de overstap naar de boerderij als medewerker bij de tuindienst. Hij werkte hier met de cliënten samen in het groen onderhoud en de verzorging van de dieren. De woning op het park hoorde bij deze functie. Moeder deed vanaf haar 16 jaar en 9 maanden de Z- opleiding. Zo hebben ze elkaar hier leren kennen. Zij ging aan de slag als avond-weekend-nacht hoofd. En ging later op de woning werken. 8 Jaar geleden ging ze met pensioen. Tot aan haar overlijden, afgelopen januari, woonde moeder Wil Varkevisser aan de Zonnelaan.‘

'Anders' is voor ons normaal

Mirjam: “Onze moeder vond het een mooie plek om te wonen. Ook na haar pensioen heeft ze met veel plezier hier gewoond. We hebben wel eens wat gekke dingen meegemaakt, maar dat weet je als je op een park woont met mensen met een verstandelijke beperking. Daar hou je rekening mee.” Erik: “We zijn te gast hier voor de cliënten, hun gedrag hebben wij te accepteren. Vroeger nam je vriendjes mee van school naar huis, maar dat was meestal eenmalig. Zij waren niet gewend aan wat voor ons de normaalste zaak van de wereld was. Als je op vroege leeftijd in aanraking komt met verstandelijk beperkten, dan accepteer je makkelijk dat iemand 'anders’ is. Je weet niet beter.

Er was een voetbalveld. Had je het warm na het voetballen? Dan sprong je in het zwembad, waar we een eigen sleutel van hadden. Dat kon vroeger allemaal. Mijn zus had een verzorgpony die bij de groenvoorziening hoorde. We mochten lammetjes een flesje geven, de dieren verzorgen. Alles was hier op het park. Een kapper, schoenmaker, supermarkt. Je hoefde in die tijd alleen voor school van terrein af.”

Erik vertelt verder: “Onze ouders kennen elkaar van het werk hier. Moeder kwam hier uit Friesland voor de opleiding. Linda en ik kennen elkaar ook al van jongs af aan. Linda ging met haar moeder, die als recreatievrijwilliger werkte, mee naar de soos- of disco avonden. We waren rond de 14 jaar toen we elkaar leerden kennen. Later bloeide er meer uit de vriendschap. Inmiddels zijn we 16 jaar getrouwd en twee dochters rijker. Bij een van onze dochters zit het zorgen er ook in, zij gaat graag mee naar het werk.

Linda werkt al 20 jaar met ernstig meervoudig beperkte (EMB) cliënten, waarvan de laatste 3 jaar een mix is ontstaan met EMB en ouder wordende cliënten met een matig vorm van probleemgedrag. Erik werkt als persoonlijk begeleider en coach voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Mirjam is sinds kort manager in regio Zuid-Holland. Ook zij werkt al 25 jaar voor 's Heeren Loo. Mirjam: “De doelgroepen zijn divers, er is voor ieder wat wils. Er is voldoende uitdaging om hier te blijven. We zijn hier echt opgegroeid en zullen ook niet zo snel ergens anders gaan werken. Bovendien als je zo lang al ergens zit, zegt wel iets over de organisatie. Er is zoveel mogelijk, als je zelf energie steekt in je werk en weet wat je wilt bereiken, is dat mogelijk. Voor mij is het overigens nooit een keuze geweest waar ik zou gaan werken.”

Erik: “Nu werk je hier en ga je na je werk weer naar huis. Vroeger was er naast werk zo veel meer en veel gezelligheid. Ook het personeel in opleiding dat in de zusterflat woonde. Er gebeurde van alles. We waren dag en nacht bij het zomerfeest. Het was je wereld en je leven, samen met de andere families hier op het park. Er waren met de andere kinderen van personeelsleden vriendschappen. Dat zijn nog steeds onze vrienden.

”Linda: Om aan te geven hoe belangrijk het werk voor ons is: "We hebben bewust gekozen om op het park te trouwen, in december, in het open treintje, gingen we over het park. In het Kruispunt trouwden we, cliënten, de Berghdrummers en het Berghjournaal waren erbij. Iedereen vond het fantastisch!

”Erik: “Niet alleen lief, maar ook leed delen we samen. Toen onze vader overleed is hij vanuit hier begraven. Iedereen was betrokken, zo was bijvoorbeeld de supermarkt dicht op de dag van de uitvaart. Iedereen die wilde, kon bij het afscheid aanwezig zijn. Pa was pas 59, hij stond nog midden in het leven en was nog aan het werk. De ene helft van de collega's was bij de dienst de andere helft bij het graf. Het gevoel hoe het was om hier vroeger te wonen, kun je niet echt goed onder woorden brengen. Je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen voelen. Het zal altijd dierbaar blijven. Dat hebben onze vrienden die hier als kind gewoond hebben, ook allemaal.”