Ze komen uit hetzelfde gezin én zijn collega’s: de tweeling Annemiek en Marian Geurts, die op hun 17e jaar kozen voor dezelfde opleiding en werkgever. Als gepensioneerden kijken ze terug op de grote veranderingen die plaatsvonden in de gehandicaptenzorg. “Bewoners worden nu voor vol aangezien. En dat is heel positief.”
“Dat we uit zo’n groot gezin met 12 kinderen komen, hielp ons bij dit werk”, geeft Annemiek aan. “We konden ons daardoor goed inleven in anderen, wisten hoe we rekening moesten houden met elkaar en waren zorgzaam. Maar ook gehard… we konden wel tegen een stootje.”
Eruit halen wat erin zit
“In het begin ging het werken op de groep heel anders dan nu”, vertelt Marian. “Alles gebeurde samen: koffiedrinken, met z’n allen tegelijk op pad, gezamenlijke activiteiten. En dat terwijl sommige bewoners op dat moment misschien liever iets anders deden. Maar daar werd niet naar gekeken, want de begeleiding was er niet op ingericht.” Dat het omgaan met bewoners nu is veranderd, vinden de zussen een goede vooruitgang. Annemiek: “De begeleiding is nu veel individueler. En door te kijken naar wat de bewoner graag doet en kan, kun je eruit halen wat erin zit. Daardoor konden we bij veel bewoners meer bereiken.”
Het huis van de bewoners
Een andere grote verandering is dat de argwaan die bewoners naar de begeleiding hadden, plaatsmaakte voor vertrouwen. “Mensen met een ernstig meervoudige beperking voelen goed aan dat ze persoonlijke aandacht krijgen”, legt Annemiek uit. “Doordat we ze dit als begeleiders gaven, groeide het vertrouwen naar ons. We vonden het belangrijk om te begrijpen waarom iemand zich op een bepaalde manier gedroeg en wat deze bewoner dan nodig had.” Marian vult haar aan: “Wij gingen ons als begeleiders aanpassen aan de bewoners. Zagen het huis bijvoorbeeld als hun eigendom en wij waren er te gast.”
Trots op het werk
“Werken in de gehandicaptenzorg was geen bewuste keuze op ons 17e”, geeft Annemiek aan. “Onze vader werkte als civiele medewerker op Boldershof en adviseerde ons te solliciteren. Hij vond het werk bij ons passen.” Al snel bleek het voor beide zussen ook de juiste stap. Marian: “We voelden ons verbonden met de bewoners en vonden het fijn dat we iets voor ze konden betekenen. Dankzij het grote gezin waar wij uit kwamen, konden we goed organiseren, aanpakken en observeren. Dit maakte dat we de meeste bewoners konden lezen. Zonder dat zij veel woorden hoefden te gebruiken, begrepen wij ze toch. Dat zorgde voor een goed contact.” Annemiek en Marian gingen dit jaar met pensioen en kijken met trots terug op het werk dat ze hebben gedaan: “Deze baan was echt onderdeel van ons leven.”